In 1986 werd een aanvang genomen met de bouw van een nieuwe woonwijk in Geleen: De Dassenkuil.

De komst van de Staatsmijn Maurits bracht steeds meer mensen naar Geleen op zoek naar werk. De groei van het aantal inwoners bracht met zich mee dat er ook steeds meer onderdak nodig was. Het mijnstadje groeide langzaam uit tot een plaats van ruime afmeting. Na het sluiten van de Maurits liep de bevolking terug en vertrokken, vooral veel jongeren, naar andere delen van het land.
Met veel inzet werd gewerkt aan het leefbaarder maken van Geleen. Er verrezen nieuwe woonwijken en oudere wijken werden dusdanig opgeknapt dat het uiterlijk er steeds beter door werd. De nieuwbouwwijken werden van dusdanig veel groen voorzien dat het voor iedereen aantrekkelijk werd om te wonen. Zo'n aantrekkelijke wijk zou Dassenkuil ook worden.

De bouw was dan eindelijk begonnen maar ging niet van een leien dakje. De bewoners kregen te maken met behoorlijke modderpoelen ten tijde dat de infrastructuur nog niet helemaal in orde was. Wegen veranderden in kleine riviertjes en er ontstonden modderpoelen waar de steigerplanken en aanverwante bouwmaterialen voorbij kwamen drijven.

Maar dat was niet de enige tegenslag waar de nieuwbouw mee te maken kreeg was de aanhoudende vorst. Door de vorst lag de bouw van de huizen stil en bezorgde de Limburgse bouw miljoenen guldens aan schade.

Daarnaast bleek de Gemeente Geleen laks te zijn geweest met de behandeling van de bouwpremies waardoor de nieuwe eigenaren vreesden dat ze financieel in de problemen kwamen. Puur omdat hun aanvraag voor een bouwpremie maandenlang onbehandeld aan de kant heeft gelegen. Sommige verzoeken lagen er al meer dan 10 maanden. Uiteindelijk werd de bewoners beloofd dat de gemeente alles in werk zou zetten om de zaak alsnog recht te zetten.

Naarmate de jaren vorderden kreeg de wijk vorm, het speelveld, het speeltuintje, de groenvoorzieningen en de parkeerplaatsen zorgden ervoor dat De Dassenkuil een levendige woonwijk was.